FERROL / LA VOZ
En primeiro termo, Concha, Aitor, José, Toñi e Luís, acompañados das voluntarias da asociación ASCM, ao comezo do roteiro, ao seu paso polo Museo Naval de Ferrol César Toimil
Luís, José, Conchi, Toñi e Aitor percorren os 50 quilómetros que levan ao santuario cedeirés para reivindicar un «turismo inclusivo» e poñer a proba as súas propios límites
Teñen entre 46 e 67 anos e o destino levounos a moverse en cadeira de rodas por diferentes motivos. Luís e Aitor teñen espiña bífida, Concha e José sofren secuelas da polio, e Toñi deixou de camiñar fai xa máis de dez anos, cando tiña 36, por mor dunha lesión medular por unha «tráxica caída». Veñen de Barcelona e Valencia e estes días comparten a mesma ilusión #ante o que uns definen como un «reto» e outros como unha «auténtica aventura»: peregrinar de Ferrol a San Andrés de Teixido ao longo dun roteiro de 50 quilómetros, sobre as súas cadeiras de rodas e sorteando para iso todo tipo de obstáculos e fortes pendentes.
O reto, lanzado pola Mancomunidade de Municipios de Ferrol con financiamento da Deputación da Coruña e o apoio da Asociación Sociocultural ASCM, comezou leste mesmo luns cunha primeira etapa na que os participantes percorreron o tramo comprendido entre o peirao de Curuxeiras e o paseo de Xuvia. «A intención é chegar o venres a Santo André, a ver se o conseguimos», di riseiro Luís, o único que se despraza nunha handbike sen asistencia, é dicir, sen motor eléctrico. «Sei que me vou a quedar detrás dos meus compañeiros moitas veces, pero xa os collerei…. É que eu son máis de darlle aos brazos e iso que non me preparei nada para este reto. Onte tomeime dúas cervexas, se é que a iso pódeselle chamar adestramento», chancea este peregrino que vén de Barcelona e aínda que non o di garda ás súas costas un pasado glorioso como deportista. «Aí onde o ves, participou nas Paralimpiadaa do 92, na disciplina de voleibol», advirte o seu amigo José, tamén de Barcelona e o único do grupo que xa viviu a experiencia de percorrer un roteiro de peregrinación en cadeira de rodas. «O ano pasado fixen o Camiño Inglés, foron 110 quilómetros e dez días, e aínda que resultou duro, a experiencia gustoume tanto que decidín repetir», apostila a continuación.
César Toimil
Todos os participantes representan a diferentes asociacións de persoas con discapacidade, e ao preguntarlles por que se embarcaron nesta iniciativa, non o dubidan. «Móvenos a aventura e as ganas de poñer a proba os nosos límites. Por que decide alguén subir ao Everest? Son desafíos que che axudan a superarche e a pensar: ‘Bo, se son capaz de facer isto, tamén podo facer outras moitas cousas na miña vida cotiá’», comenta Luís. «Queremos demostrar que si se pode», di Concha, que vén de Valencia e aos seus 67 anos non tivo medo de apuntarse ao desafío. E Aitor, de Barcelona, sinala outro motivo: «Tamén o facemos por dar visibilidade ao noso colectivo e concienciar ao sector turístico sobre a importancia de adaptar a súa oferta a persoas como nós». «O problema é que moitos restaurantes e hoteis cren que con poñer unha rampla xa é suficiente e non é así. Un exemplo é o que nos pasou ao vir aquí. Paramos en hotel de Burgos que supostamente estaba adaptado, pero resulta que ao tentar acceder ao cuarto de baño foi imposible, porque as portas eran moi estreitas e ás tantas da noite tivémonos que poñer a buscar outro hotel», ilustra Toñi.Palabras descoñecidas.
Neste punto, Aitor tamén saca á luz a súa vea reivindicativa e pon o foco na «escasa» oferta lúdica para o colectivo. «Eu mesmo decidín poñer en marcha unha empresa para organizar roteiros de turismo accesible en hanbike, cadeira de rodas e scooter despois de subir á serra de Collserola cun amigo e experimentar a sensación de facer un roteiro en plena natureza. Foi algo incrible e pensei que tiña que facer algo para que outras persoas tamén o puidesen gozar», explica Aitor, que tras aquela experiencia montou Wheeling Barcelona.
A parada para contar a súa historia á Voz alongouse máis do previsto e toca reemprender o camiño, pero non sen antes lembrar que nesta aventura contan co apoio de varias voluntarias de ASCM —entre elas a súa presidenta, Paula Gárate—, e tamén de Pilar, acompañante de Concha e nai dunha moza con parálise cerebral. «Se non fose polo apoio de asociacións como ASCM non iriamos a ningún sitio. Son nosas grandes aliadas e as administracións terían que apoialas moito máis porque xogan un papel importantísimo para lograr a inclusión», di reivindicativa Pilar antes de retomar o roteiro a ese máxico lugar que «vai de morto que non foi de vivo».
novasdecedeira 